zor be annemm

hayat...

ne garip şeysin sen..

35 yaşına gireceğim yakında..

nasıl geçti bilmiyorum..

kimleri aldım içeri ardına kadar açık kapılarımdan..

kimleri gönderdim kokusunu kalbime hapsederek..

neler başardım..

nelerden kaçtım arkama bile bakmadan..

kaç kere düşüp kaç kere kalktım..

kaç kere bağırdım avaz avaz..

ne kallavi cümleler yuttum peşi sıra..

ne umdum ne buldum..

an geldi saldım bütün kurduğum hayalleri gökyüzüne..

senden bi bok olmaz dedim..

an geldi avucumda sımsıkı sakladım vermedim kimselere..

benim dedim bu hayat..kimse alamayacak..

biri sevsin dedim beni..

lanet olsun biri de beni düşünsün artık..

bekledim, bekledikçe sinirlendim..

güveneyim dedim, sırtımı dayayayım..

oda olmadı..

hani ıssız adamda bir replik varya..

- zor be annem..

- ne zor be oğlumm

- zor işte zor be annemmm

35 yolun yarısıymış ya..

hoş ben bu stres dolu dünyayı otuz beş yıl daha kaldırabilir miyim bilmiyorum ama..

yeni kararlar alayım diyorum..

pembeler, morlar giyeyim..

çiçekli taçlar takayım saçıma..

bahçesinde özgürce dolaşan bir köpek olan bir eve taşınayım mesela..

dila okula gitsin..

geldiğinde çimenlere uzanıp yapsın dersini..

elinde gezen uğur böceğini izlesin dakikalarca..

ben de elimde tığ, minik tavşanımın pembe eteğini öreyim..

eve girme saatini okunan akşam ezanı belirlesin..

koçiş gelsin 

huzurlu bir akşam yemeği yiyelim..

umut olsun, huzur olsun, aşk olsun..

bu yaz dalamana tayin olma durumunuz var..

tebdil-i mekanda ferahlık vardır derler ya hani..

belkide öyledir..

belkide zorlamamak gerekir olmayacak şeyleri..

belki umut gerçekten vardır..

bir yerlerde bizi bekliyordur..

olamaz mı olabilir...