bayram ertesi

not: gecikmiş bir bayram yazısıdır...

babamın gidişinden beri hüzündür bende bayramın adı.. bu sefer daha bir oturdu sanki yüreğime yokluğu.. akşamdan hazırladığım kıyafetleri dilaya giydirirken tutamadım gözyaşlarımı.. 

şimdi ananeye gitcez.. ananenin elini öpcez.. teyzenin elini öpcez diye anlatırken dila 

dedeee .. dedi..

dedeee.. 

o an tv sehpasının üzerindeki "dede" nin resmine ilişti gözüm..

bütün torunları gördü dedesini..

benim kızım hariç...

oysa ne çok severdi, burda olsaydı...

ne çok severdi..

 

böyle süsledim kızımı ağlıyarak.. 

sonra ayağa kaldırıp baktım yaradanın bana emanetine...

o kadar güzeldi ki..

benim kızımdı o..

canımdı..

gurur duydum kendimle..

ve yine o soruyu tekrarladım..

ben bu kadar güzel bir şeyi hakedecek ne yaptım diye..

şükrettim...

gidenlerin acısı hep baki ...

yüreğimizde ki sızı bazı günlerde artıyor..

özlem hep var..

evimizin sokağına her girişimde içim cız ediyor hala..

ama yaradandan gelene diyecek sözümüz yok..

allah geride kalanlara sağlık versin demekten başka..