17 ağustos.. sessiz çığlık..

           
          hayat bizden hep birşeyler götürüyor.. ama böyle apansız..beklenmedik.. kalabalık olunca kayıplar iç acıtıyor.. hala bir otobüs geçse kapımdan aynı korkuyla uyanıyorum.. o ses.. gürültü.. çığlıklar.. UNUTMADIK diye başlıklar atıyor gazeteler o gecenin ertesi gün yıldönümlerinde... acıyı sadece yaşayanlar unutmaz.. KAYBEDENLER o başlığı günde milyonlarca kez atıyorlar kalplerine.. hemde altı çizili bold harflerle.. ZAMAN sadece üşüyen birinin üzerine yorgan sermişsin gibi soğuğu unutturuyor sadece.. acı aynı acı... değişmiyor.. yorgan çekildiğinde yine aynı özlemden buz kesmiş bedenler..

          KADER miydi bu yaşananlar.. belki .. ama ilgisizliğin, başıboşluğun faturasını o 45 saniyenin sonunda biz CANlarımızla ödedik.. aynı biz, senelerdir deprem başlığı altında cebimizden kesilen milyonların hesabını sormuyoruz.. annelerimiz, babalarımız, kardeşlerimiz, çocuklarımız hep bu vurdum duymazlık yüzünden 45 sn içinde ellerimizden kayıp gitmedi mi? ne bekliyoruz hala .. geride kalanlarında mı aynı acıyı yaşatsın..şimdi HESAP SORMA zamanı.. o saçma sapan KANAL İSTANBUL, ikinci şehir gibi projelerle ceplerini doldurmak için salyalarını akıtanlara "SİZ HELE DURUN BAKALIM.. ÖNCE CAN" deme zamanı.. yoksa biz bu filmi sarar sarar izleriz..

          ALLAH o gece bizi bırakıp gidenlere gani gani rahmet eylesin.. kalanlara da sabırlar versin..